English version below

Ik heb een vrouw, kind, hond en kat. Mijn Java-collega waar ik al meer dan jaar dagelijks mee samen werk, heeft ook een vrouw, kinderen, hond en kat. We willen gewoon ons gang gaan, werken om te leven, ons kleine steentje bijdragen om van deze wereld een leuke plaats te maken. Het enige verschil tussen ons twee, is de plaats waar we wonen. Ik woon in een dorp dat 100 jaar geleden tijdens de “grote oorlog” plat gebombardeerd werd. Hij woont in Ukraïne, het land dat momenteel aan stukken wordt geschoten, waar de losgeslagen Russen om-weet-ik-veel-welke-reden aanspraak willen op maken en daarvoor alle mogelijke oorlogsmisdaden inzetten.

Terwijl onze zoon hier klaarzit in zijn Chiro kleren om straks een leuke middag te hebben, zijn de kinderen van mijn collega weggerukt van vrienden en hun vertrouwde omgeving en moeten ze straks misschien zelfs hun land ontvluchten.

Ik krijg het niet in mijn hoofd gepast wat in deze 21ste eeuw aan het gebeuren is. Heel wat knappe koppen heb over taal- en landsgrenzen heen een wereldwijd virus kunnen verslaan, maar onze herwonnen vrijheid wordt met raketten en kogels terug aan flarden geschoten.

Wij kunnen we alleen van op afstand volgen wat er daar aan het gebeuren is, onze steun en medeleven sturen. Een bijdrage kan misschien ook nog via supportukrainenow.org, maar wie kan deze waanzin echt stoppen? Wie kan er voor zorgen dat de kinderen van Ukraïne weer in alle rust met hun hond en kat thuis kunnen spelen?

There is only a few 1000km between happiness and misery

I have a wife, child, dog, and cat. My Java colleague, whom I have been working with daily for more than a year, also has a wife, children, dog and, cat. We just want to go about our business, work to live, do our little bit to make this world a fun place. The only difference between the two of us is where we live. I live in a village that was bombed to the ground 100 years ago during the “great war”. He lives in Ukraine, the country that is currently being shot to pieces, which the unhinged Russians want to claim for-I-know-what-reason and use every possible war crime.

While our son is sitting here in his Chiro clothes to have a nice afternoon, my colleague’s children have been torn away from friends and their familiar environment and they may even have to flee their country.

I can’t get it to fit in my head what’s happening in this 21st century. Many bright minds have been able to defeat a worldwide virus across language and national borders, but our regained freedom is being shot back to shreds with missiles and bullets.

We can only remotely follow what is happening there, send our support and sympathy. A contribution may also be made via supportukrainenow.org, but who can really stop this madness? Who can ensure that the children of Ukraine can play in peace with their dog and cat at home again?