Pokkekaarten

Pokkemonkaarten zijn de nieuwe-oude rage van het moment in de school van onze bijna-zeven-jarige. En dan begin je als ouder te twijfelen wat je daarvan moet vinden. Hij is o zo trots als hij zijn grote en exclusieve kaart heeft kunnen omruilen voor een nog exclusievere Pokemon doos om zijn kaarten in te bewaren. Maar tegelijk is hij kwaad omdat de grote achter zijn rug kaarten gestolen hebben uit “het geheime vak” van zijn boekentas. Maar dan was er wel dat vriendinnetje dat er een deel van terugvond voor hem…

Vreugde, verdriet, woede,… het zijn de gevoelens van een kind dat bij de groep wil horen maar nog te jong is om de wetten van ruilen en onderhandelen te beheersen. Het kind ook dat niet in een hoekje wil staan omdat alle kindjes alleen nog maar willen spelen met andere kindjes die kaarten hebben.

Moet een school dat soort dingen verbieden of niet? Ik weet het zelf niet. Als kind speelden wij toch ook met onze knikkers op de speelplaats? Maar ik heb het even nagekeken bij bol.com en diezelfde knikkers vind je nu voor 11 euro per kilo (!) terwijl die veredelde stukjes karton je minstens 13 euro kosten per 10. Zou het ook daarom zijn dat ze bij Dreamland wel de kaarten, maar niet de knikkers verkopen?

Benieuwd wat de gemoedstoestand vanavond zal zijn. Maar het staat nu al vast, voortaan zijn het Pokkedingen, die Pokkekaarten.